Η θλιμμένη νεράιδα και η χαμένη πολιτεία



"Η θλιμμένη Νεράιδα και η Χαμένη Πολιτεία" Αναβίωση του θρύλου της Λίμνης του Κουρνά



Ένα  από  τα  ομορφότερα  κεφάλαια  της  λαϊκής  μας  παράδοσης  αποτελούν οι  θρύλοι  της  Κρήτης , που  είναι  σφραγισμένοι  από  την  ιδιαιτερότητα  κάθε  περιοχής . Θρύλοι  όμως  που  στο  πέρασμα   του  χρόνου χάνονται . Ένα  από  τα  ομορφότερα  κεφάλαια  της  λαϊκής  μας  παράδοσης  αποτελούν οι  θρύλοι  της  Κρήτης , που  είναι  σφραγισμένοι  από  την  ιδιαιτερότητα  κάθε  περιοχής . Θρύλοι  όμως  που  στο  πέρασμα   του  χρόνου χάνονται . 







ΟΙ  ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ  ΤΗΣ  ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Καταγραφή μύθου : Βασίλης Χαρωνίτης
Διασκευή - Σκηνοθεσία - Μουσική Επιμέλεια : Λεωνίδας  Μανωλικάκης
Νεράιδα : Σοφία  Φαλιέρου
Ξένος : Γιώργος  Γαυγιωτάκης
Κάτοικοι  της  πολιτείας : Θεατρική  Ομάδα  Νιού  χωριού
Συμμετέχει : Χορευτική  Ομάδα  Κ.Ε.Ρ.
Αφήγηση : Λεωνίδας  Μανωλικάκης

ΤΑ  ΜΕΡΗ  ΤΟΥ  ΕΡΓΟΥ

Εισαγωγή

Ο  ΘΡΥΛΟΣ  ΤΗΣ  ΛΙΜΝΗΣ  ΤΟΥ  ΚΟΥΡΝΑ(απόσπασμα  από  το  βιβλίο  του  Βασίλη  Χαρωνίτη  "Η  ΚΡΗΤΗ  ΤΩΝ  ΘΡΥΛΩΝ")

"...Στα  μέρη  που  η  λίμνη  του  Κουρνά  απλώνει  τα  νερά  της  σήμερα , ήτανε  μια  φορά  κι έναν  καιρό  ανθρώπινες  κατοικίες . Πολιτεία  ολόκληρη...Οι  άνθρωποι  ζούσαν  ευτυχισμένοι  και  χαρούμενοι. Δούλευαν  τη  γη , έπαιρναν  τα  αγαθά  της , χαίρονταν  τις  ομορφιές  του  κόσμου .  Οι  πόλεμοι  και  τα  μίση  δεν  άγγιζαν  την  ψυχή  τους , κανείς  δε  ζούσε  στερημένος  κι  όλοι  τους  καλοτύχιζαν .

Η  ΘΛΙΜΜΕΝΗ  ΝΕΡΑΙΔΑ  ΚΑΙ  Η  ΧΑΜΕΝΗ  ΠΟΛΙΤΕΙΑ(Το  σενάριο  της  χοροθεατρικής  παράστασης - Διασκευή : Λεωνίδας  Μανωλικάκης)

Κάποτε  η  νεράιδα  ήταν  μια  πολύ  όμορφη  κοπέλα . θα  έλεγε  κανείς  πως  ήταν  η  ίδια  η  ομορφιά .Απόσπασμα  από  το  άρθρο  της  Νανώς  Σπανουδάκη - Κουτσάκη  που  δημοσιεύτηκε  στην  εφημερίδα  ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ  ΝΕΑ  στις  20 Αυγούστου  1999Άρθρο  του  Βαγγέλη  Κακατσάκη  που  δημοσιεύτηκε  στην εφημερίδα ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ  ΝΕΑ  στις  25  Αυγούστου  1999Απόσπασμα  από  το άρθρο  της  Πηνελόπης  Ντουντουλάκη  που  δημοσιεύτηκε  στην  εφημερίδα ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ  ΝΕΑ  στις  5  Σεπτεμβρίου 1999


ΔΗΜΟΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΥΠΟΛΗΣ - ΕΡΑ  ΧΑΝΙΩΝ - ΚΟΙΝΩΦΕΛΕΣ  ΙΔΡΥΜΑ  ΑΓΙΑ  ΣΟΦΙΑ
ΧΟΡΟΘΕΑΤΡΙΚΗ  ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
"Η  ΘΛΙΜΜΕΝΗ  ΝΕΡΑΙΔΑ  ΚΑΙ  Η  ΧΑΜΕΝΗ  ΠΟΛΙΤΕΙΑ"


Αναβίωση  του  θρύλου  
της  Λίμνης του  Κουρνά.
Διασκευή  βασισμένη   στο  
κείμενο  του  Βασίλη  Χαρωνίτη
  όπως  τον  έχει  καταγράψει  
στο  βιβλίο  του
"Η  ΚΡΗΤΗ  ΤΩΝ  ΘΡΥΛΩΝ"


ΛΙΜΝΗ  ΚΟΥΡΝΑ 
Τετάρτη 18  ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ  1999

Η  ιδέα  της  αναβίωσης  των  θρύλων , γεννήθηκε  από  την  ανάγκη  για 
διάσωση  και  διάδοση  του  πολύτιμου  αυτού  πολιτιστικού  θησαυρού  μας .
Η  ΕΡΑ / ΔΙΚΤΥΟ  ΚΡΗΤΗΣ - ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΣ  ΣΤΑΘΜΟΣ  ΧΑΝΙΩΝ  και  το  ΚΟΙΝΩΦΕΛΕΣ  ΙΔΡΥΜΑ  "ΑΓΙΑ  ΣΟΦΙΑ"  προγραμματίζουν  για  τα  επόμενα  χρόνια  την πραγματοποίηση  παρόμοιων  εκδηλώσεων σε  διάφορες  περιοχές  της  Κρήτης , με  σκοπό  την καθιερώσει  τους  ως  θεσμού  που  θα  συνδυάζει :  ΗΧΟ - ΦΩΣ - ΝΕΡΟ - ΕΚΦΡΑΣΗ - ΚΙΝΗΣΗ 




Η  μεγάλη  πολιτεία
Η  νεράιδα  της  λίμνης
Το  στολίδι  του  τόπου
Το  κάλεσμα  του  πεπρωμένου
Ο  αποχαιρετισμός
Το  τραγούδι  της  νεράιδας
Ταξίδι  χωρίς  επιστροφή
Βούλα  και  Βουλολίμνα
Η  θλιμμένη  νεράιδα
Η χαμένη πολιτεία



Τα  σπίτια  τους  έμοιαζαν  μ'  αρχοντικά  και  στις  πλατείες  και  στους  δρόμους  άκουγες  τα  γέλια  των  παιδιών , τα  τραγούδια  των  νέων , τις  όμορφες  κουβέντες  των  μεγάλων .
Τώρα  τίποτα  δεν  θυμίζει  εκείνη  την  ομορφιά . Τίποτα  δε  μαρτυρεί  πως  όσα  είπαμε  πιο  πάνω  ήταν  αληθινά ...Ούτε  και  το  όνομά  της  πολιτείας  γράφτηκε   πουθενά , για  να  το  λέμε  εμείς  σήμερα .
Αν  έλειπε  και  η  νεράιδα  που  "...γλιστράει  στα  γυάλινα  νερά , κολυμπάει , πλένεται , λούζεται , πιάνει  ψάρια , χέλια , νεροφίδες , αγριόπαπιες , τα  αφήνει , τα  ξαναπιάνει , κρατεί  όσα  θέλει , παίζει  στη  λύρα  της  παθητικά  τραγούδια  και  σαν  χελιδόνι  περιπατεί  και  σαν  τρυγόνι  στέκει  πάνου  στα  καταγάλανα  νερά  της  λίμνης ..."
Τούτη  τη  νεράιδα  τη  βλέπουν  μερικοί . Εγώ  δεν  την  είδα . Κι  εσύ  αν  δεν τη  δείς , δεν  έχει  τίποτα  να  κάνει ...Ετσι  είναι  οι  νεράιδες .
Η  νεράιδα  ήταν  κάποτε  μια  όμορφη  κοπέλα . Ομορφη ;  Τι  λέω ; Η  πεντάμορφη  του  παραμυθιού  θα  έμοιαζε  άσκημη  μπροστά  της . Αυτή  ήταν  άλλο  πράμα . Αν  έλεγες  πως  ήταν  η  ίδια  η  ομορφιά , θα  έλεγες  την  αλήθεια .
Ο  τόπος  την  είχε  στολίδι  και  καμάρι  του . Κι   ήταν  αληθινό  στολίδι  της  πολιτείας  και  δεν  έφευγε  ποτέ  και  δεν  έβγαινε  έξω , όπως  δεν  βγαίνει  ένας  θησαυρός  ή  κάτι  το  πολύτιμο  από  τον  τόπο  της  φύλαξής  του .
Οι  κάτοικοι  την   ένοιωθαν  ο  καθένας  δική  του  και  την  αγαπούσαν , όπως  αγαπάμε  τον  ίδιο  μας  τον  εαυτό ...Μα  και  οι  ξένοι  που  τύχαινε  να  περάσουν  από  εκεί  και  μάθαιναν  για  την  πανώρια  κόρη , ζητούσαν  να  τη  δούν  και  να  τη  χαιρετήσουν . Μα  ύστερα , σαν  να  έπιναν  το  βοτάνι  της  λησμονιάς , ξεχνούσαν  τους  δικούς  τους  τόπους  κι  έμεναν  κάτοικοι  παντοτινοί  εδώ .Και  ζούσαν  κι  αυτοί  ευτυχισμένοι .
Κάποτε  η  κόρη  ένοιωσε  την  ανάγκη  να  ταξιδέψει . Αυτό  θα  γινόταν  για  πρώτη  φορά  και  η  ομορφοκόρη  δεν  το  έκρυψε .Αντίθετα  το  είπε  σε  όλους . Και  τους  παρακάλεσε  να  μη  λυπηθούν  που  θα  έφευγε  κι  ακόμη  να  μην  αλλάξουν  τίποτε  όσο  καιρό  θα  έλειπε .
Εκείνοι  της  είπαν  να  μείνει , μα  η  κόρη  δε  δέχτηκε . Τους  υποσχέθηκε  μονάχα  ότι  σύντομα  θα  ξαναγύριζε  κοντά  τους   και  για  να  είναι  σίγουροι  πως  έτσι  θα  γινόταν  δέχτηκε  να  τη  συνοδέψει  στο  ταξίδι  της  ένα  από  τους  κατοίκους . Ετσι  έγινε ...
Η  μέρα  της  αναχώρησης  έφτασε  κι  όλοι  οι  κάτοικοι  μαζεύτηκαν  να  χαιρετήσουν  την  όμορφη  του  τόπου  τους . Φορούσαν  τα  καλά  τους  κι  είχαν  μαζί τους  όργανα , μα  κανείς  δεν  είχε  όρεξη  να  παίξει  ή  να  τραγουδήσει .
Η  θλίψη  φώλιαζε  στην  καρδιά  τους  κι  η  κόρη  δεν  το  ήθελε . Αρχισε  τότε  να  τραγουδεί  και  σιγά-σιγά  την  ακολούθησαν  όλοι  και  γίνηκε  γλέντι  μεγάλο  κι  η  χαρά  ξαναγύρισε  στις  καρδιές  τους  και  το  γέλιο  ξανάρθε  στα  χείλη .
Υστερα  τους  χαιρέτησε  έναν-έναν  και  μαζί  με  το  συνοδό  της , έβαλαν  μπροστά  τους  το  δρόμο   και  χάθηκαν .
Βάδιζαν  αμίλητοι  , σιγά . Η  κόρη  παρατηρούσε  τη  γύρω  φύση  κατάπληκτοι  από  τις  ομορφιές  που  έβλεπε  για  πρώτη  φορά  κι  ο  συνοδός  της  άρχισε  να  της  εξηγεί  με  καλοσύνη  το  ένα  και  το  άλλο .
Προχωρόντας  έφτασαν  σε  μια  πηγή . Στάθηκαν  να  δροσιστούν  και  να  ανασάνουν . Μετά  ο  συνοδός  της  σηκώθηκε  να  συνεχίσει  το  δρόμο , μα  εκείνη  τον  παρακάλεσε  να  μείνουν  λίγο  για  να  πλυθεί  και  να  χτενιστεί . Αυτός  δεν  έφερε καμία  αντίρρηση .
Η  κόρη  έπιασε  να  ξεπλέκει  τα  μαλλιά  της . Μα  καθώς  χύθηκαν  φώς  και  χρυσάφι  στους  ώμους  της , γίνηκε  κάτι  το  τρομερό . Ο  συνοδός  της  την  κοίταξε  με  "κακό  μάτι" . Ένα  μάτι  όχι  ανθρώπινο , όχι  αγάπης  και  καλοσύνης , αλλά  ένα  μάτι  χειρότερο  από  του  φοβερότερου  φιδιού  κι  ακόμη  χειρότερο .
Τέτοιο  πράμα  πρώτη  φορά  το  αντίκριζε  η  κόρη  και  τρόμαξε . Ο  συνοδός  πήγε  να  κινηθεί  προς  αυτήν  κι  η  τρομάρα  της  κόρης  έγινε  αλλοφροσύνη  και  πανικός  κι  έβαλε  τα  κλάματα  , φωνάζοντας  σπαρακτικά :  "Βούλα  και  βουλολίμνα  κι  εγώ  στοιχειό  στη  λίμνα"
Στη  στιγμή  βούλιαξε  ο  τόπος  κι  έγινε  λίμνη . Η  κόρη  έγινε  νεράιδα . Και  σήμερα  οι  αλαφροίσκιωτοι , που  μπορούν  και  βλέπουν  τα  φαντάσματα , βλέπουν  καμιά  φορά  το  καταμεσήμερο , στη  μέση  της  λίμνης , την  κόρη  να  χτενίζει  τα  ξανθά  της  μαλλιά . 


"...Κι  όταν  σε  δέρνει  ο  άνεμος κι  όταν  βαθιά  κοιμάσαι ,
ω  λίμνη  μου  αφροστέφανη , να  μη  μας  λησμονείς ..."
Κάποτε  στη  λίμνη  αυτή  υπήρχαν  ανθρώπινες  κατοικίες . Πολιτεία  ολόκληρη...Οι  άνθρωποι  ζούσαν  ευτυχισμένοι  και  χαρούμενοι. Δούλευαν  τη  γη  κι  έπαιρναν  τα  αγαθά  της , χαίρονταν  τις  ομορφιές  του  κόσμου .  Οι  πόλεμοι  και  τα  μίση  δεν  άγγιζαν  την  ψυχή  τους , κανείς  δε  ζούσε  στερημένος  κι  όλοι  τους  καλοτύχιζαν .
Τα  σπίτια  τους  έμοιαζαν  μ'  αρχοντικά  και  στις  πλατείες  , στους  δρόμους  και  στα  σοκάκια  άκουγες  τα  γέλια  των  παιδιών , τα  τραγούδια  των  νέων , τις  όμορφες  κουβέντες  των  μεγάλων .
Σήμερα  τίποτα  δεν  θυμίζει  εκείνη  την  πολιτεία . Ούτε  και  το  όνομά  της  γράφτηκε   πουθενά , για  να  το  λέμε  εμείς  σήμερα .
Από  εκείνη  τη  μακρινή  εποχή  έμεινε  μονάχα  ο  θρύλος .
Ο  θρύλος  μιας  νεράιδας  που  "...γλιστράει  στα  γυάλινα  νερά , παίζει  με  τα  ψάρια , τα  χέλια , τις  νεροφίδες , τις  αγριόπαπιες , που  παίζει  στη  λύρα  της  λυπητερά  τραγούδια  και  σαν  χελιδόνι  περιπατεί  και  σαν  τρυγόνι  στέκει  πάνω  στα  καταγάλανα  νερά  της  λίμνης ..."

Ο  τόπος  την  είχε  στολίδι  και  καμάρι  του . Κι   ήταν  αληθινό  στολίδι  της  πολιτείας  και  δεν  έφευγε  ποτέ  και  δεν  έβγαινε  έξω , όπως  δεν  βγαίνει  ένας  θησαυρός  ή  κάτι  το  πολύτιμο  από  τον  τόπο  της  φύλαξής  του .
Οι  κάτοικοι  την   ένοιωθαν  ο  καθένας  δική  του  και  την  αγαπούσαν , όπως  αγαπάμε  τον  ίδιο  μας  τον  εαυτό ...Μα  και  οι  ξένοι  που  τύχαινε  να  περάσουν  από  εκεί  και  μάθαιναν  για  την  πανώρια  κόρη , ζητούσαν  να  τη  δουν  και  να  τη  χαιρετήσουν . Μα  ύστερα , σαν  να  έπιναν  το  βοτάνι  της  λησμονιάς , ξεχνούσαν  τους  δικούς  τους  τόπους  κι  έμεναν  κάτοικοι  παντοτινοί  εδώ . Και  ζούσαν  κι  εκείνοι  μαζί  με  τους  υπόλοιπους  ευτυχισμένοι  στον  ευλογημένο  τούτο  τόπο .
Κάποτε  η  κόρη  ένοιωσε  την  ανάγκη  να  ταξιδέψει . Λες  και  το  πεπρωμένο  την  καλούσε .
Αυτό  θα  γινόταν  για  πρώτη  φορά  και  η  ομορφοκόρη  δεν  το  έκρυψε .Αντίθετα  το  είπε  σε  όλους . Και  τους  παρακάλεσε  να  μη  λυπηθούν  που  θα  έφευγε  κι  ακόμη  να  μην  αλλάξουν  τίποτε  όσο  καιρό  θα  έλειπε .
Εκείνοι  της  είπαν  να  μείνει , μα  η  κόρη  δε  δέχτηκε . Τους  υποσχέθηκε  μονάχα  ότι  σύντομα  θα  ξαναγύριζε  κοντά  τους   και  για  να  είναι  σίγουροι  πως  έτσι  θα  γινόταν  δέχτηκε  να  τη  συνοδέψει  στο  ταξίδι  της  ένα  από  τους  κατοίκους . Έτσι  έγινε ...
Η  μέρα  της  αναχώρησης  έφτασε .Όλοι  οι  κάτοικοι , με  δάδες  στα  χέρια ,  μαζεύτηκαν  να  χαιρετήσουν  την  όμορφη  του  τόπου  τους . Μα  κανείς  δεν  είχε  όρεξη .
Η  θλίψη  φώλιαζε  στην  καρδιά  τους  κι  η  κόρη  δεν  το  ήθελε . Άρχισε  τότε  να  τραγουδά .
Η  βελούδινη  μελωδική  φωνή  της , απλώθηκε  στον  αέρα  κάνοντας  και  την  πιο  σκληρή  καρδιά  να  μαλακώσει  και  την  πιο  ταραγμένη  ψυχή  να  γαληνέψει . Ακόμα  και  τα  φυτά  άνθισαν  και  στους  θλιμμένους  κατοίκους  της  μεγάλης  πολιτείας  ξαναγύρισε  η  χαρά  και  το  γέλιο  ξανάρθε  στα  χείλη  τους.
Ύστερα  τους  χαιρέτησε  έναν-έναν  και  μαζί  με  το  συνοδό  της , έβαλαν  μπροστά  τους  το δρόμο   και  χάθηκαν .
Βάδιζαν  αμίλητοι  , σιγά . Η  κόρη  παρατηρούσε  τη  γύρω  φύση  κατάπληκτοι  από  τις  ομορφιές  που  έβλεπε  για  πρώτη  φορά  κι  ο  συνοδός  της  άρχισε  να  της  εξηγεί  με  καλοσύνη  το  ένα  και  το  άλλο .
Προχωρώντας  έφτασαν  σε  μια  πηγή . Στάθηκαν  να  δροσιστούν  και  να  ανασάνουν . Μετά  ο  συνοδός  της  σηκώθηκε  να  συνεχίσει  το  δρόμο , μα  εκείνη  τον  παρακάλεσε  να  μείνουν  λίγο  για  να  πλυθεί  και  να  χτενιστεί  κι  εκείνος  δεν  έφερε καμία  αντίρρηση .
Η  κόρη  έπιασε  να  ξεπλέκει  τα  μαλλιά  της . Μα  καθώς  χύθηκαν  φως  και  χρυσάφι  στους  ώμους  της , γίνηκε  κάτι  το  τρομερό .
Ο  συνοδός  της  την  κοίταξε  με  "κακό  μάτι" . Ένα  μάτι  όχι  ανθρώπινο , όχι  αγάπης  και  καλοσύνης , αλλά  ένα  μάτι  χειρότερο  από  του  φοβερότερου  φιδιού  κι  ακόμη  χειρότερο .
Η  τρομάρα  της  κόρης  έγινε  αλλοφροσύνη  και  πανικός  και  φώναξε  σπαρακτικά :
"Βούλα  και  βουλολίμνα  κι  εγώ  στοιχειό  στη  λίμνα"
Βούλιαξε  ο  τόπος  κι  έγινε  λίμνη . Η  κόρη  έγινε  νεράιδα .
Και  σήμερα , βλέπουμε   καμιά  φορά  το  καταμεσήμερο , στη  μέση  της  λίμνης , την  κόρη  να  χτενίζει  τα  ξανθά  της  μαλλιά , να  γλιστράει  στα  γυάλινα  νερά , να  κολυμπάει  , να  πλένεται .
Την  ακούμε  να  παίζει  στη  λύρα  της  λυπητερά  τραγούδια  και  σαν  χελιδόνι  να  περπατεί   και  σαν  τρυγόνι  να  στέκει  πάνω  στα  καταγάλανα  νερά  της  λίμνης .
Και  μονάχα  όταν  ο  νοτιάς  φουσκώνει  τα  νερά  της , όταν  τα  ορμητικά  αφρισμένα  κύματα  γίνονται  μεγάλα , σαν  της  θάλασσας , τότε  μονάχα  η  κόρη  κάθεται  στα  βαθιά , στον  αργαλειό  και  υφαίνει , πλέκει  και  γνέθει  το  μαλλί , σιγομιλάει  μόνη  της , τραγουδάει  περίλυπα  τραγούδια  που  σκάρωσε  η  ίδια  για  την  φοβερή  της  τύχη .
Κι  όσο  για  τη  μεγάλη  πολιτεία . Τίποτα  πια  δεν  τη  θυμίζει . Ούτε  το  όνομά  της  γράφτηκε  πουθενά  για  να  το  λέμε  εμείς  σήμερα . Έμεινε  μονάχα  ο  θρύλος , ο  θρύλος μιας  νεράιδας .


 Απόσπασμα  από  το  άρθρο  της  Νανώς  Σπανουδάκη - Κουτσάκη  που  δημοσιεύτηκε  στην  εφημερίδα  ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ  ΝΕΑ  στις  20 Αυγούστου  1999


"Συστήματα  ζωής  μέσα  από  μύθους  και  θρύλους .
Και  να  και  η  πεντάμορφη  με  τον  χορό  της . Μετά  να  το  ταξίδι , Και  ξάφνου  το  κακό . Απελπισία . Ευχή  και  κατάρα. Και ... "Βούλα  και  βουλολίμνα  κι  εγώ  στοιχειό  στη  λίμνα" . Ο  θρήνος , ο  θρύλος  . Πυροτεχνήματα . Μουσική  υποβλητική . Τα  ποδήλατα  στη  λίμνη  με  τη  φαντασμαγορία  των  πυρσών . 
Ήχος - Φως - Νερό - Έκφραση - Κίνηση . Μια  καλή  προσπάθεια . Ένα  πρώτο  ξεκίνημα . 
Τι  να  γράψεις  για  μια  παράσταση  που  την  αγκάλιασαν  πάνω  από  3.000  άνθρωποι  που  ήρθαν  από  τα  Χανιά , το  Ρέθυμνο και το  Ηράκλειο  όπως δηλούσαν  οι  αριθμοί  των  εκατοντάδων  αυτοκινήτων  που  μπλόκαραν  όλους  τους  δρόμους  γύρω  από  τη  λίμνη  του  Κουρνά ... Γεγονός  που καταδείχνει  ότι  πέρα  από  κάθε  προσδοκία  και  οι  σημερινοί  άνθρωποι  έλκονται , αποζητούν  και  επιδοκιμάζουν το  τριπλό  ζωντάνεμα  που  επιχειρείται  με  την  πραγματοποίηση  τέτοιων  εκδηλώσεων  που  αναμένεται  να  θεσμοθετηθούν  ..."
"...Μιλάμε  για  "ζωντάνεμα" των  μύθων  και  των  θρύλων της  παράδοσης  και  των  ηθών  και  εθίμων  του  τόπου  μας  και  ταυτόχρονα  ανάδειξη  της  σύγχρονης  πολιτιστικής  δημιουργίας  με  την  αναβίωση   τους  μέσα  από  τους  σημερινούς  εκφραστές  των  τεχνών .  Και  βέβαια  για  ζωντάνεμα  της  υπαίθρου , η  ερημοποίηση  της  οποίας  έχει  φτάσει  σε  σημεία  οριακά ..."

"Ηχηρή  απάντηση  σε  όλους  εκείνους  που  κάνουν  πολιτισμό  με  εισαγόμενες  εξ'  Αθηνών  (και  κάποιες  φορές  δυστυχώς  από  την  περιοχή  της  υποκουλτούρας) , δυνάμεις  ήταν  τελικά  η  εκδήλωση  που  πραγματοποιήθηκε  στη  λίμνη  του  Κουρνά . Αυτό  σε  μια  δεύτερη  ανάγνωση. Γιατί  σε  πρώτη ,  η  αναβίωση  του  θρύλου  της  θλιμμένης  νεράιδας  και της  χαμένης πολιτείας  ήταν  ένα  "εντυπωσιακό" , "μοναδικό" , "φανταστικό" κι  "ανεπανάληπτο"  υπερθέαμα  που  μαγνήτισε  τις  χιλιάδες  των  Χανιωτών  και  Ρεθεμνιωτών  που  έφτασαν  μέχρι  τη  λίμνη . Οι  παραπάνω  χαρακτηρισμοί  δεν  είναι  βεβαίως  του  γράφοντος , γι  αυτό  και  τα  εισαγωγικά , αλλά  γνωστών  και  φίλων , από  τους  οποίους  ζήτησε  να  του  πουν  με  μία  μόνο  λέξη  τη  γνώμη  τους  για  όλη  την  εκδήλωση . Μια  εκδήλωση  που  μόνο  "μετέωρη"  δε  φαίνεται , μια  που  έρχεται  από  μακριά  και  στοχεύει  μακρύτερα ."

Απόσπασμα  από  το άρθρο  της  Πηνελόπης  Ντουντουλάκη  που  δημοσιεύτηκε  στην  εφημερίδα ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ  ΝΕΑ  στις  5  Σεπτεμβρίου 1999

"...Το  φεγγάρι σεργιάνιζε  στο  βαθύχρωμο  βελούδο  της  νύχτας  και  αντίκριζε  το  κομματιασμένο  είδωλο  του  στα  νερά  της  λίμνης , όταν  η  αφήγηση   και  η  μουσική  άρχισαν  να  ζωντανεύουν  τις  πρώτες  εικόνες  μια  μαγευτικής  ιστορίας , που  αιώνες  τώρα  πλανιέται  πάνω από  τα  μέρη  του  Κουρνά   με  τις φτερούγες  του  θρύλου ..."
"...Πάνω  στη  μεγάλη  ξύλινη  εξέδρα  και  μέσα  στη  λίμνη  , η ανθρώπινη  παρουσία  έγινε  κίνηση  και  ζωή . Ξεδιπλώθηκε  η  ξεχασμένη  πολιτεία  , τα  σπίτια , τα  χωράφια , οι  δρόμοι , η  ζωή  του  μόχθου  και  της  γαλήνης . Καρδιά  του  τοπίου  η  κόρη  που  φώτιζε  με  το  χαμόγελο  της  και  ειρήνευε  με το  τραγούδι  της  την  καθημερινότητα  της βιοπάλης . Την  ανάπλαση  του  θρύλου  επί  σκηνής  συνόδευε  η  αρμονική  σύνθεση  της  μουσικής , κινήσεων , φωτοσκιάσεων  και  χρωμάτων . Δάδες  έφεγγαν  σαν  άστρα  πάνω  από  τα  σκοτεινά  νερά , καθώς  το  μεγάλο  παραμύθι  γινόταν  ένα  με  το  τοπίο . Λιτός  ο  λόγος , απέριττο  και  υποβλητικό  το  σκηνικό  της  φύσης , εκφραστικές  και  εναρμονισμένες  με  το  ύφος  και  το  ήθος  της  αφήγησης  οι  χορογραφίες  της  Σοφίας  Φαλιέρου ..."
"...Ψυχή  και  πρωτεργάτης  της  εκδήλωσης  ο  ηθοποιός  και  σκηνοθέτης  Λεωνίδας  Μανωλικάκης , ο οποίος  με  όραμα , άποψη  και  υπευθυνότητα  έφερε  εις  πέρας ένα  πραγματικό  άθλο . Οι  χιλιάδες  ανθρώπων  που  έδωσαν  το  "παρών"  στην  εκδήλωση  αυτή  προσυπέγραψαν  την  προσδοκία  ότι  οι  ντόπιες  δυνάμεις  μπορούν  να  δημιουργήσουν  έργα  αξιώσεων ..."