Λεωνίδας Μανωλικάκης

  Ο Δήμος Χανίων και το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Κρήτης διοργανώνουν  στις 7 και 8 Ιανουαρίου 2026   Master Class Θεάτρου με τον Ανδρέα Μανωλικάκη Καθηγητής Σκηνοθεσίας και Υποκριτικής και πρ. Πρόεδρος του Actors Studio Drama School (Master of Fine Arts) στο Pace University της Νέας Υόρκης . Δια Βίου Μέλος του Actors Studio. Περιλαμβάνει ανάλυση αποσπασμάτων από την Ηλέκτρα του Σοφοκλή, καθώς και αναδρομή στις ρίζες και την εξέλιξη του Συστήματος Stanislavski και της Μεθόδου του Actors Studio . Επίσης ο διδάσκων θα απαντήσει σε ερωτήσεις των συμμετεχόντων πάνω στο θέατρο, όπως η υποκριτική, η σκηνοθεσία, η θεατρική εκπαίδευση, κ.α. Η  διδασκαλία  του  Ανδρέα  Μανωλικάκη  βασίζεται στο Σύστημα Στανισλάβσκι/Βαχτάνγκοφ και την Μέθοδο του Actors Studio . Το Master Class έχει τοποκεντρικό χαρακτήρα και απευθύνεται σε πρακτικούς και θεωρητικούς του θεάτρου, επαγγελματίες ή μη,  που δραστηριοποιούνται στη Κρήτη: ηθοποιούς, ...

Στις 10 Δεκεμβρίου, η γη μοιάζει να κρατά για λίγο την αναπνοή της. Σαν να περιμένει να ακούσει αν οι άνθρωποί της θυμούνται ακόμη το νόημα της λέξης «αξιοπρέπεια». Σε κάθε πόλη, σε κάθε μικρό χωριό, κάποια φωνή ψιθυρίζει πως κανείς δεν γεννιέται για να ζει στη σκιά, πως ο κόσμος ανοίγει όταν ανοίγει η καρδιά του ανθρώπου προς τον άλλον. Μέσα στα βλέμματα των παιδιών που ονειρεύονται, στις χειρονομίες των ανθρώπων που βοηθούν, στα βήματα όσων αρνούνται την αδικία, γεννιέται ξανά η υπόσχεση μιας πιο φωτεινής ημέρας. Η Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είναι υπενθύμιση για το οτι η ελευθερία δεν χαρίζεται... κατακτιέται, οτι η ισότητα δεν είναι πολυτέλεια.... είναι θεμέλιο και οτι ο σεβασμός δεν είναι επιλογή... είναι χρέος. Και κάθε φορά που ένας άνθρωπος υψώνει το ανάστημα της ψυχής του απέναντι στο άδικο, ο κόσμος κάνει ένα μικρό βήμα εμπρός. Ένα βήμα προς την ημέρα που τα δικαιώματα δεν θα χρειάζονται υπεράσπιση, γιατί θα έχει γίνει τρόπος ζωής.

  Την 9η Δεκεμβρίου, ο κόσμος ξυπνά με μια σιωπή πιο βαριά από τη νύχτα. Δεν είναι αργία. Δεν είναι γιορτή. Είναι εκείνη η λεπτή, σχεδόν αόρατη γραμμή ανάμεσα στη μνήμη και τη λήθη, ανάμεσα στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και στο άβυσσο της βαρβαρότητας. Στα βιβλία της ιστορίας θα τη βρεις γραμμένη με ψυχρά γράμματα: «Διεθνής Ημέρα Μνήμης και Αξιοπρέπειας των Θυμάτων Γενοκτονίας». Μα πίσω από τις λέξεις αυτές δεν υπάρχουν απλώς γεγονότα. Υπάρχουν πρόσωπα. Ένα παιδί που δεν πρόλαβε να μεγαλώσει. Μια μητέρα που σφίγγει στο στήθος ένα όνομα, για να μην το σβήσει ο χρόνος. Ένας ηλικιωμένος που περπατά χαμένος στις πλατείες και κοιτάζει τα περιστέρια, με τα μάτια καρφωμένα σε άλλον αιώνα. Κάθε γενοκτονία είναι ένα δάσος κομμένο στη ρίζα. Γλώσσες που μπορεί να μην ειπωθούν ποτέ ξανά, τραγούδια που δεν θα βρουν φωνή, παραδόσεις, όνειρα, ιστορίες που χάθηκαν πριν προλάβουν να ειπωθούν. Γι’ αυτό η μνήμη δεν είναι μόνο χρέος προς τους νεκρούς. Είναι προστασία για τους ζωντανούς. ...