Το σπίτι της Veronika Grouget

 

Η Ε.Ν.σταση Τέχνης παρουσιάζει του έργο του Λεωνίδα Μανωλικάκη «Το σπίτι της Veronika Grouget», στις 29,30 Απριλίου και 1,2 Μαΐου 2022, στο Θέατρο «Δημήτρης Βλησίδης», ώρα 21.00

Το έργο είναι μια σύγχρονη σκηνοθετική ματιά σε μια διαχρονική κωμωδία. Ένας θάνατος γίνεται η αφορμή για να ξεκινήσει ένα ντόμινο αποκαλύψεων, συγκρούσεων και διαπλοκών. Εννέα εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι θα βρεθούν μέσα στο ίδιο δωμάτιο και θα οδηγηθούν σε ένα άνισο παιχνίδι εξουσίας.  Οι στόχοι τους τόσο διαφορετικοί, μα η ματαιοδοξία ίδια. Η ατελέσφορη μάχη των δύο φύλων, η τόλμη του διαφορετικού που στοχοποιείται καθώς και η δίψα για υλικά αγαθά, οδηγούν τους ήρωες μας σε κωμικοτραγικές καταστάσεις μέσα από τις οποίες ξετυλίγεται τελικά η εσωτερική διαμάχη του καθενός με τους δαίμονές του. «Δεν μπορείς να κερδίσεις καμία μάχη αν δεν έχεις κάνει ειρήνη με τον εαυτό σου». Τελικά ο θάνατος ήταν το οριστικό τέλος; Ή απλά ένα γήινο, ασήμαντο τέλος;  Ο συγγραφέας με μαεστρία καταφέρνει να συνδέσει το ορατό με το υπερφυσικό, να ανατρέψει τις θέσεις του σημαντικού με το ασήμαντο και μέσα από μία μαύρη, σαρκαστική κωμωδία να μας χαρίσει το γέλιο και την εσωτερική αναζήτηση.

 

Σκηνοθεσία, Μουσική Επιμέλεια: Λεωνίδας Μανωλικάκης

Διανομή

Βερόνικα Γκρούκετ: Φαίη Ψωμαδάκη
Μάρκο Γκρούκετ: Βασίλης Αντωνάκης
Ντιν: Νίκος Μαρκάκης
Κάθυ: Ηρώ Παπαδάκη
Μάρνι Βαν Βρούβεν: Σοφία Λογαρίδου
Ζαρχ Βαν Βρούβεν: Παναγιώτης Κατσίρης
Ντον: Νίκος Μοτάκης
Σόνια Γκρούκετ: Αφροδίτη Κλεινάκη Χαιρετάκη
Κάρεν Φον Σπλίτ: Μαρία Διαμαντάκη
Θεός: Λεωνίδας Μανωλικάκης

 

Βοηθός Σκηνοθέτη: Φαίη Ψωμαδάκη
Σκηνικό: Ε.Ν.σταση Τέχνης
Μακιγιάζ : Ηρώ Παπαδάκη
Φωτογραφία : Διονύσης Τερεχώφ
Παραγωγή: Ε.Ν.σταση Τέχνης

Το σπίτι της Veronika Gkrouget
29,30 Απριλίου και 1,2 Μαΐου 2022
Θέατρο «Δημήτρης Βλησίδης»
ώρα 21.00
Προπώληση Viva.gr: 10€
Γενική είσοδος: 12€

 

Σχόλιο του συγγραφέα Ιωσήφ Αλυγιζάκη 29/4/2022

Η Ε.Ν.σταση Τέχνης για άλλη μια φορά μας εκπλήσσει ευχάριστα  με την παραγωγή μιας ευφάνταστης κωμωδίας «Το σπίτι της Veronika Grouget», σε πρωτότυπο κείμενο και σκηνοθεσία του Λεωνίδα Μανωλικάκη. Ένα κείμενο, που με έξυπνο τρόπο προσέγγισης και υποδόριο γαργαλιστικό χιούμορ μπορεί να αγγίξει μια ευρύτερη γκάμα κοινού μιας και μας παραπέμπει από τον κινηματογράφο στο θέατρο θυμίζοντας από 'οικογένεια Άνταμς' ως τον 'κύριο Απαισιότατο' και σε νύξεις από 'το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ' ως τη 'Λαίδη Μάκβεθ' ή την 'Ποντικοπαγίδα'. Μια ιστορία κατά την οποία ένας θάνατος μπορεί να γίνει η πικρόχολη ειρωνεία της ζωής, που με σατυρική διάθεση τακτοποιεί και επαναπροσδιορίζει τους ρόλους εξουσίας ανάμεσα σε ένα πλατύ οικογενειακό πλαίσιο και τη διαβάθμιση κοινωνικών ρόλων. Η εσωτερική τραμπάλα υπό την θεϊκή φωνή κρίσης ως deus ex machina (Λεωνίδας Μανωλικάκης) ανάμεσα στην πίστη και την απιστία, το πρέπον και την ατασθαλία πραγματώνονται μέσα από έναν σπαρταριστικό Μάρκο (Βασίλη Αντωνάκη), την καημέχαρη χήρα του Βερόνικα, από την υπέροχη Φαίη Ψωμαδάκη, τον Ντιν (από τον εξαιρετικό Νίκο Μαρκάκη) και τον Νίκο Μοτάκη σε έναν ρόλο απόλαυση ως υπηρέτη Ντον. Η Κάθυ (Ηρώ Παπαδάκη), η Μάρνι (Σοφία Λογαρίδου), ο Ζαρχ (Παναγιώτης Κατσίρης), η Σόνια (Αφροδίτη Κλεινάκη Χαιρετάκη)

και η Κάρεν (Μαρία Διαμαντάκη) πλαισιώνουν με πιστότητα τη μαύρη κωμωδία, που θέτει τα διαχρονικά ερωτήματα του ανθρώπινου τέλους και της αντιληπτικότητας ως προς τη διάσταση του χρόνου, της εξιλέωσης, της προσωπικής ταπείνωσης και του εξευτελισμού σε μια ακροβασία με τον σαρκασμό και το υπερφυσικό, όπου οι χαρακτήρες καρικατούρες ζωντανεύουν καλοδουλεμένες εικόνες σαν κάποιες φορές μέσα από σελίδες εικονογραφημένου καρτούν, ώστε να προσφέρουν αυτό που χρειάζεται ο θεατής στις δύσκολες στιγμές που διανύουμε και που τόσο έχουμε ανάγκη: το χαμόγελο και το γέλιο.

Σχόλιο της Χριστίνας Βεριβάκη 1/5/2022

Πριν από λίγο παρακολούθησα την παράσταση αγαπημένων συντελεστών.

Η αλήθεια είναι πως με το είδος της κωμωδίας διατηρώ κάποιες παραξενιές που ενδεχομένως να είναι αδικαιολόγητες, παρωχημένες, στο φινάλε αποδέκτες, διότι ο κάθε θεατής έχει τις απαιτήσεις και τα γούστα του και μάλλον γι' αυτούς τους λόγους προβαίνω σε μια μια ασυνήθιστη, για τα δικά μου δεδομένα, ανάρτηση. Πιθανόν για να θέσω τον εαυτό μου σε διαδικασία ανατροφοδότησης, ανασυγκρότησης των σκέψεων και των ιδεών μου για το συγκεκριμένο είδος θεάτρου.

Η αποψινη κωμωδία με έκανε να διασκεδάσω, να γελάσω με την καρδιά μου και να νιώσω πραγματικά πολύ όμορφα!

Η σημερινή έξοδος ήταν με μια πολύ καλή παρέα που είχε ήδη προετοιμαστεί με άφθονο γέλιο και απλά η διάθεση απογειώθηκε με τη παράσταση Το σπίτι της Veronika Grouget.

Ως θεατής έχω αποφασίσει να αφήνω εντελώς ελεύθερες τις αισθήσεις μου κατά τη διάρκεια μιας παράστασης.

Για αυτό, μιλώντας εντελώς ειλικρινά, προτείνω να κάνετε μια στάση στην συγκεκριμένη θεατρική στιγμή της πόλης μας.

Μια προσπάθεια φιλότιμη, ενεργειακά συνεπή, με χαριτωμένη κινησιολογία και  επί μέρους έξυπνες δράσεις και αντιδράσεις...

Θέλω να σταθώ και λίγο στο κείμενο...

Ένα κείμενο που καταπιάνεται με απλά και καθημερινά θέματα, για καταστάσεις που έχουμε ακούσει, δει και βιώσει πολλές φορές. Εντούτοις δημιουργεί μια ιστορία με ιδιαίτερη προσοχή και τακτ. Αυτό που με κέρδισε είναι ότι η συγκεκριμένη κωμωδία δεν είχε βωμολοχίες.

Αν υπήρξαν κάποιες, σχεδόν αμέσως, υπήρχε η παρέμβαση ενός ήρωα, όπου κατέκρινε αυτή την κατάσταση κάνοντας με αυτόν τον τρόπο μια ευγενική υπενθύμιση πως οι σύγχρονες κωμωδίες δεν είναι απαραίτητο να εμπεριέχουν άσεμνες λέξεις και προσβολές προκειμένου να εκμαιεύσουν το γέλιο του θεατή.

Έφυγα δίπλα ικανοποιημένη και ευχαριστημένη από αυτήν την παράσταση κρατώντας τη θεατρική παρέμβαση ως υπενθύμιση ότι για να γίνει κάτι αστείο αρκεί το έξυπνο παιχνίδισμα των συγκυριών.

Συγχαρητήρια για τον κόπο, τη χαρά και τη δημιουργικότητα της ομάδας! 

Είναι από τις σπάνιες φορές που κάνω κάποια σχόλια.

Ως γνωστόν ντρέπομαι. Εξάλλου τι να πει κανείς, γενικότερα, για τους ανθρώπους, που γίνονται θυσία για την τέχνη του θεάτρου; 

Η επιβράβευση είναι ένα ωραίο δώρο.

Πολλά μπράβο ξανά και ξανά!

Χ.Β.

1/5/2022

    Trailer
    Συνέντευξη στην ΕΡΑ ΧΑΝΙΩΝ
    Σχόλιο Ιωσήφ Αλυγιζάκη
    Σχόλιο Χριστίνας Βεριβάκη
    Συνέντευξη στο MaxMag