Το Πανηγύρι

Ζαν Κοκτώ "Το Πανηγύρι"

Ο ΔΗΜΟΣ  ΧΑΝΙΩΝ  ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ :

Το  εργαστήρι  "Κ.Ε.Ρ."  της  Εφης  Καλούτση

Στην  Χοροθεατρική  Παράσταση :

"ΤΟ  ΠΑΝΗΓΥΡΙ"

του  Ζαν  Κοκτώ

ΝΕΩΡΙΑ  ΧΑΝΙΩΝ  24 & 25  ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ  1996

ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ  ΔΗΜΟΤΙΚΗ  ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ  ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ  ΧΑΝΙΩΝ

Οι  συντελεστές

Σκηνοθεσία - ερμηνεία - μουσική  επιμέλεια  : Λεωνίδας  Μανωλικάκης Χορογραφία - ερμηνεία : Σοφία  Φαλιέρου

     

  

Σημείωμα  συντελεστών

Το  χοροθεατρικό  έργο  που  παρουσιάζουμε  είναι  αποτέλεσμα  μιας  έρευνας  που  πήγασε  από  την  αναγκαιότητά  μας  να  ανταλλάξουμε  εμπειρίες , εικόνες  και  γνώσεις  μεταξύ  των  δύο  αυτών  διαφορετικών  χώρων . Η  μαγεία  του  θεάτρου  και  οι  τεχνικές  του  εκφραστικού  χορού  μας  συνεπήραν  και  καθόρισαν  την  πορεία  οδηγώντας  μας  από  διαφορετικά  μονοπάτια  προσέγγισης , ανάλυσης  και  ερμηνείας  σε  ένα  ταξίδι  με  κοινό  προορισμό ... "Το  Πανηγύρι"  του  Ζάν  Κοκτώ . ΣΗΜΕΙΩΣΗ : Ουσιαστικά  όλη  αυτή  η  έρευνα  οδήγησε  σε  νέους  τρόπους έκφρασης  και  να  φτάσουμε  στην  δημιουργία  των  ΙΧΝΗΛΑΤΩΝ . Αυτός  είναι ο  λόγος  που  αναφέρεται  "ΤΟ  ΠΑΝΗΓΥΡΙ" σε  αυτές  τις  σελίδες  και  η παράσταση  αυτή  θεωρείται  ως  ο  προάγγελος  των  ΙΧΝΗΛΑΤΩΝ 

    Η παράσταση στα Νεώρια

    Trailer

    Συνέντευξη στην εκπομπή του ΚΡΗΤΗ 1 "Χθές Σήμερα Αύριο" με το Νίκο Αγγελάκη

ΖΑΝ  ΚΟΚΤΩ - Επιβολή στη  ζωή

Ο  Ζαν  Κοκτώ  γεννήθηκε  τον  Ιούλιο  του  1889  στο  Maison - Laffite  της  Μεσημβρινής  Γαλλίας . Υπήρξε  βασικά  ποιητής ,όμως  δημιουργεί  και  αφήνει  το  προσωπικό  του  στίγμα  στην  τέχνη  για  περισσότερο  από  πενήντα  χρόνια .   Η  ποίηση ,εμποτίζει  τη  ζωγραφική  του , τα  λογοτεχνικά , τα  θεατρικά  και  τα  κινηματογραφικά  του  έργα - που  στην  χώρα  μας  σπάνια  προβάλλονται .Συναντά  πολλές  από  τις  σημαντικότερες  μορφές  της  εποχής  του  και συνάπτει  μεγαλειώδεις  αλλά  και  πολυτάραχες σχέσεις . Δεν  φοβάται  να  εκτίθεται . Αγαπάει  ιδιαίτερα  την  μουσική  και  τον  χορό  και  ιδρύει  ένα  ανδρικό  μπαλέτο  . Ο  Κοκτώ , ο  "επικίνδυνα"  εκκεντρικός , ο  εξαιρετικά  προκλητικός , ο  ρομαντικός  μονομάχος , ο  αμβισβητίας  αιρετικός , ο περιθωριακός , υπήρξε  ο  μόνος  Γάλλος  διανοούμενος  που  παρόλα  τα  σκάνδαλα  που  συνόδευαν  το  όνομά  του , γίνεται μέλος  της  συντηρητικής  Γαλλικής  Ακαδημίας  και  του  απονέμεται  το  Γαλλικό  Παράσημο  της  Τιμής . Ο  Κοκτώ  μέχρι  το  τέλος  της  ζωής  του  τον  Οκτώβρη  του  1963 , έχει  ένα  μοναδικό  τρόπο  να  ταξιδεύει  μέσα  στην  τρέλα να  διακατέχεται  από  αυτήν , να  τον  συνεπαίρνει , να  την  φλερτάρει  βίαια  και  ρομαντικά . "Να  αναγεννηθείς  ή  αλλιώς  να  πεθάνεις.."  συνήθιζε  να  λέει  σε  οποιονδήποτε  μεμψιμοιρούσε  για  την  τύχη  του . Ήταν  η φωνή  ενός  ανθρώπου  που  "ρούφηξε"  την  ζωή  και  άγγιξε  πολλές  φορές , τον  θάνατο  προκαλώντας  τον .Αυτή  η  "φωνή"  διακατέχει   και  το  "ΠΑΝΗΓΥΡΙ" , με  την  παράνοια , τον  ερωτισμό , τον  φόβο , την  τραγικότητα , το πάθος ,την  βαθιά  υπαρξιακή  αγωνία , αλλά  τελικά  την  επιβολή  του  στη  ζωή.

Απόσπασμα  από  το  άρθρο  του  Νίκου  Χριστάκου  που  δημοσιεύτηκε  στην  εφημερίδα ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ  ΝΕΑ  στις  27  Ιανουαρίου  1996

"...Πρόκειται  για  ένα  δυϊσμό  λόγου  και  κίνησης  με  κυρίαρχο  στοιχείο  το  δεύτερο . Ο  Λεωνίδας  Μανωλικάκης  στις  καλύτερες  στιγμές  της  θεατρικής  του  καριέρας  σε  δραματικό  μονόλογο , και  η  Σοφία  Φαλιέρου , χορεύτρια , κυριάρχησαν  σε  ένα  σύνολο  ευαισθησίας , ώστε  να  δημιουργηθεί  μια  ιδέα , μια  αναδρομή  στις  εμπειρίες  του  θεατή . Θέμα  ο έρωτας   , ο  έρωτας  χωρίς  πολλά  λόγια  από  την  μεριά  της  γυναίκας ..." "...Δύο  φορές  είδα  την  χοροθεατρική  παράσταση  με  το  "Πανηγύρι"  του  Ζάν  Κοκτώ  από  τους  νεαρούς  ηθοποιούς  μας . Ο  άντρας  στο  παιχνίδι  του  έρωτα , μετά  την  επιτυχία  γίνεται  πολύ  τρυφερός , με  εκείνο  το  τριαντάφυλλο  που  μαδούσε , με  την  αναμονή  μπροστά  στο  παράθυρο , με  την  αγωνία  της  αντάμωσης , με  ένα  δραματικό  μονόλογο . Θα  ζήλευαν  μερικοί τον  ηθοποιό  Λεωνίδα  Μανωλικάκη  για  την  επίδοσή  του . Θα  θαύμαζαν  πεπειραμένες  χορεύτριες  την  Σοφία  Φαλιέρου . Κατάφεραν  να εμφυσήσουν στον  θεατή  το  αισθητικό  αντικείμενο . Μια  φάση  αγωνίας  και  απελπισίας , μια  ομολογία , ένας  μονόλογος , η  γνήσια  αισθητική  στάση ..." "...Δεν θα  μπορούσε  ποτέ  ένας  θεατής  αυτής  της  παράστασης  να  αφήσει  τη  συνείδησή  του  έξω  από  τη  σάλα , στο  βεστιάριο  του  θεάτρου  των  Νεωρίων , δεν  θα  μπορούσε  να  μείνει  αδιάφορος  σε μια  καθαρότητα , σε  μια  ολοκλήρωση  του  συναισθήματος ."

-----------------------------